گریان در گله گوزن‌ها

حیدر کاسبی

«امروز هم دلتنگی می‌آید / می‌گذارم / از بلندی‌هایم بالا برود / پرچم خود را بر فرق سرم بکوبد / و بگوید / این جا سرزمین من است»
اولین مجموعه شعر علی حسینی به نام «کوهستان» در پاییز ۱۳۹۹ توسط نشر چشمه منتشر و روانه بازار شده است که همین روزها نشست نقد و بررسی آن در تهران و با حضور برخی از شاعران مطرح کشور برگزار شد. این مجموعه که شعرهای آزاد علی حسینی را در برمی‌گیرد ۵۰ شعر دارد و در ۱۱۲ صفحه چاپ‌شده است. علاوه بر بیشتر شعرها که آزاد است مجموعه «کوهستان» در محتوا هم به معنای واقعی کلمه شعرهایی آزاد را به مخاطبی که فارغ از هر مسئله‌ای آزاد بودن شعر برایش اهمیت دارد، ارائه می‌دهد:
«گریان در گله گوزن‌ها فرو شدم / سرم را در آب‌ها فروبردم / و دود از دلم / و از اندام‌هایم بلند شد / مرا ببخش عزیزم / که این گونه استوارم / و در نبود تو در هم نمی‌شکنم...»

استقلال کلمات در ساحت رهایی
مفهوم بلند شعر در ساحت رهایی تا آن جا که از هر بندی آزاد و بی‌نیاز از هر پدیده‌ای باشد برای شاعر مجموعه «کوهستان» اهمیت داشته و نگاه ویژه‌ای به استقلال کلمات و شعرها دارد:
«بعدازاین‌همه‌سال / وقتی برمی‌گردم / و به آن کودک نحیف/ که میان لیموها کز کرده / نگاه می‌کنم/ از خودم می‌پرسم / عشق چه می‌تواند بر سر آدم بیاورد؟»
علی حسینی شاعر کوهستان است و این رهایی و اهلی نبودن در شعر او هم دیده می‌شود: «به تو حق می‌دهم / از این‌همه شباهت/ میان من / و بلوط‌های کهنسال بترسی / مرا درخت بنامی / و نامم را / کنار نام درختان دیگر/ از یاد ببری».

کرانه‌های جنوب در کوچه‌باغ‌های نیشابور
او شاعری جنوبی است و این طبیعی است که جغرافیای شعرش شمالی نباشد، خراسانی هم نیست، علی حسینی رگه‌هایی از ادبیات جنوب را با خودش به خراسان آورده و بی‌آن که از فضای بومی‌اش فاصله بگیرد، روایت‌های خاص خودش را در شعر دارد، انگار که سینه سوخته‌ای از کرانه‌های جنوبی در کوچه‌باغ‌های نیشابور قدم می‌زند:
«از جنوب آمده بودم / بر دهانم که گوش می‌چسباندی / صدای دریا را می‌شنیدی/ و موج می‌آمد / و بر سینه‌ات می‌خورد....»
یا: «مثل شیراز خودمان نبود / اما کلاغ‌ها را دیدم / و چه چیز می‌توانست شادم کند / جز این؟»
واژه‌ها در کتاب سطرهای «کوهستان» از یک سینه سوخته بیرون می‌آیند، از سینه‌ای که عشق، پیرش را درآورده و فرسنگ‌ها از وطن دورش کرده است:
 «چگونه‌ای عزیزم؟/ حالا که در فاصله‌ای مطمئن از منی، چگونه‌ای / حالا که پاسخ‌های کوتاه تو سرد است/ هوای مشهد سرد است/ و تگرگ دیشب / شکوفه‌ها را در نیشابور کشته است / چگونه‌ای؟»
شاعر مجموعه «کوهستان» با تمام مصائبی که یک شاعر مدرن می‌تواند داشته باشد، علاوه بر روایت‌های تنهایی و عاشقانه یک دغدغه اجتماعی هم در شعرهایش موج می‌زند که نشان‌دهنده تعهد اوست و نمایانگر این است که او به‌عنوان شاعر، یک رسالت برای خودش در ادبیات قائل است و تنها نمی‌خواهد نقش یک شکست‌خورده را در شعر بازی کرده باشد:
«دلم نمی‌خواهد شعرهای غم‌انگیز بنویسم / جاشوها به دریا که می‌روند /دلشان می‌خواهد/با تورهای پر و /صورت سوخته برگردند / همیشه چیزی نیست / و تکه‌های گمشده / از من گریخته‌اند...»

کوهستان از نگاه هرمز علی پور
در نشست نقد و بررسی کتاب «کوهستان» که ۲۳ بهمن امسال در مجموعه فرهنگان پاسداران تهران و با حضور هرمز علی پور، کیانوش خان محمدی، علیرضا بهرامی، کاظم وعظ زاده و طاهر اکوانیان برگزار شد، هرمز علی پور ضمن برشمردن ویژگی‌های کتاب گفت: شعرهای «کوهستان» از یک نظر، از بابت ساختمان فیزیک کلامی، نه ساختار مورد نگاه ساختارگرایی می‌تواند از زمره شعری شناخته شود که در آن هر شعر مجموعه‌ای از شعرهای کوتاه، در عین استقلال در پیوند با بقیه شعرها از اشتراکی محتوایی برخوردار است.

منبع: روزنامه خراسان