اسدالله امرایی
«پرسه در سرگشتگی» نوشته ایمی هارمون نویسنده امریکایی با ترجمه شیما شریعت در نشر خانه فرهنگ و هنر گویا منتشر شده. این رمان روایت سفری است پرفراز و نشیب در جست وجوی آینده ای بهتر به ‏سوی غرب‎. نائومیمی و خانواده بزرگش با همراهی جان لاوری سفری ‏طاقت فرسا به سوی کالیفرنیا در پیش می گیرند‎.داستانی شاعرانه از شجاعت و ‏استقامت و فقدان و ترس؛‎مهاجرانی که در میانه نزول بلا و خطر با تمام قوا برای ‏بقا و ادامه می جنگند‎.‎

‏ کتاب‎ ‎پرسه در سرگشتگی‎ ‎داستان تاریخی و عاشقانه ای است که مخاطب را به سفری ‏شگفت انگیز رو به سوی غرب امریکا می برد‎.‎ایمی هارمون، نویسنده پرآوازه رمانس های تاریخی ‏این بار مخاطب خود را به دل تاریخ می برد تا داستان عبور از مسیر اورگن را از زبان دو شخصیت اصلی‏خود بازگو کند.‎

وسط خیابان عریض، با پیراهن گل دار زردرنگ و کلاه ربان دار سفید، نشسته روی یک بشکه و رفت وآمد سیل جمعیت را وارسی می کند. همه عجله دارند و هاله ای از گردوغبار و نارضایتی روی شان را گرفته، اما او بی اعتنا و موقر با پشت صاف و دست های بی حرکت برای خودش نشسته و طوری مردم را تماشا می کند که انگار هیچ جایی برای رفتن ندارد. شاید موظف است مراقب محتویات بشکه باشد، هرچند حالا که فکر می کنم بشکه دیروز هم همانجا بود و روز قبل و روز قبل تر هم و اینکه شک ندارم که خالی است.

کلاه جدیدی به سر دارم و یک چکمه نو به پا، یک عالمه پیراهن نخی و شلوار دارم که باید بچپانم شان کنار قهوه، تنباکو و مهره های توی خورجینم که در سفر به قلعه کارنی قطعا به کارم می آیند. نمی دانم به خاطر رنگ شاد لباسش است یا زنانگی اش یا شاید اینکه بدون کوچک ترین حرکتی درحالی که بقیه همه در حال جنب وجوش هستند آنجا نشسته، توجهم را جلب می کند. به هرحال می ایستم، کنجکاو، کیفم را از این شانه می اندازم روی آن یکی و همین طور نگاهش می کنم.

بعد از چند دقیقه نگاهش روی من ثابت می ماند و من هم چشم از رویش برنمی دارم. گستاخی یا غرور بیش از حد نیست که باعث می شود به آدم ها زل بزنم، هرچند پدرم همیشه به خاطر خیره خیره نگاه کردنم مواخذه ام می کند. زل می زنم؛ چون که اگر بدانی طرف حسابت چگونه است، محافظت از خودت مثل آب خوردن می شود.

از اینکه نگاه خیر ه ام از رویش تکان نمی خورد، جا می خورد. لبخند می زند. نگاهم را از صورتش می گیرم، از لب های زیبا و تبسم پذیرایش دستپاچه می شوم. وقتی به خودم می آیم از شرم خودم را می کشم عقب. گذاشتم مرعوبم کند و باعث شود شبیه خرم، دیگ، خجالت زده شوم. فورا نگاهم را برمی گردانم طرفش، بدنم گر می گیرد و نفسم تنگ می شود.