اسدالله امرایی
«عاشقانه های بی رمق» نوشته فیرات جوری با ترجمه پئریکا گلیاری و پدرام رمضانی در نشر ثالث منتشر شده. فیرات جوری روزنامه نگار و نویسنده و مترجم را یکی از نمادهای ادبیات کرد می دانند. نویسنده ای که دولت ترکیه او را تحت فشار قرار داد، سانسور کرد و در نهایت به سوئد پناهنده شد. آثارش به بسیاری از زبان های جهان ترجمه شده است. جوری را می توان دارای ذهنی درخشان دانست که توانسته راوی بسیاری از تبعیدی ها و تک افتادگان جهان امروز باشد. فیرات جوری متولد 1959 است، نویسنده، مترجم و روزنامه نگار کرد است. او در شهر دریک در نزدیکی ماردین در جنوب شرقی ترکیه به دنیا آمد. در دهه 1980 به سوئد مهاجرت کرد و اکنون در آنجا زندگی می کند. بیش از ده کتاب به زبان کردی نوشته و آثار ادبی جان استاین بک، چخوف، داستایوفسکی، آسترید لیندگرن، یاشار کمال و هنینگ مانکل را به کردی ترجمه کرده است. «عاشقانه های بی رمق» مجموعه داستان های کوتاه این نویسنده هستند که در هرکدام آنها تکه ای از این زیست روایت شده است. از تجربه حبس و تبعید تا هراس های زنی که فالگیری به او گفته روزی یک هیولا خواهد زایید، از یک سرباز زخمی که ناگهان در استراحت می بیندحشره ای او را زیر نظر گرفته است تا یک مهاجر که برای دیدن خانواده اش به ترکیه باز می گردد و می خواهد به شهر اجدادی اش برود، چون می گویند همه جا آباد شده است. فیرات جوری تا حدود زیادی از کافکا تاثیر پذیرفته. داستان هایش عمدتا در دوگانه فضای سوئد و خاورمیانه قرار دارد سعی کرده خواننده را غافلگیر و حیرت زده کند. او که سال ها تجربه روزنامه نگاری و برخورد با هزاران تبعیدی را داشته انگار در این داستان ها روایتی از تبعیدی ها و آوارگانی می نویسد که یک لحظه زندگی شان در جایی متوقف شده است. در عمق تاریخ منطقه ای که هنوز خواب و بیداری فاصله چندانی ندارد. گرایش اغلب نویسندگان در سال های اخیر به ادبیات اقلیت های قومی، تبعیدی ها و فراری ها و پناهندگان سیاسی بوده،زیرا در این سال آنها سعی کردند داستان ها، دیدگاه ها و تجربیات خود را به نمایش گذارند و کلیشه ها، پیشداوری ها و نابرابری های جامعه و فرهنگ را به چالش بکشند. نوشته های این نویسندگان نیز به خاطر دانش، تخیل و همدلی ای که برای خوانندگان فراهم کرده بودند، تنوع و غنای بیشتری را برای ادبیات داستانی ارایه دادند و به تغییرات اجتماعی و دگرگونی فرهنگی کمک کردند. البته در اغلب موارد به خصوص در کشورهای اروپایی نهادهای مدنی و دانشگاهی با حمایت از این آثار و اعطای بورس های تحصیلی و فرصت های مطالعاتی در اقامتگاه های فرهنگی به انتشار و دیده شدن این آثار کمک می کنند.