مجموعه ای از آثار غلامحسین ساعدی، ازجمله فیلم نامه ها، یادداشت ها، سفرنامه ها و داستان های کوتاه او به تازگی در سه کتاب با عناوین «محال ممکن»، «در سراچه دباغان» و «محاکمه میرزا رضای کرمانی» با گردآوری حمید تبریزی در انتشارات نگاه منتشر شده است. «محال ممکن» مجموعه ای از فیلم نامه ها و سفرنامه های ساعدی است که برای اولین بار به صورت یک کتاب مستقل منتشر شده است. غلامحسین ساعدی در سه بخش این کتاب، «ما نمی شنویم»، «محال ممکن» و «از همه جا می شود شروع کرد» به موضوعات مختلف اجتماعی و فرهنگی می پردازد و با نگاهی انتقادی به جامعه، قصه هایی را روایت می کند که به مسائل انسانی و گاه به واقعیت های تلخ زندگی اشاره دارند. در بخشی از کتاب می خوانیم: «یک اتاق کوچک، با پنجره ای به بیرون، یک زیلو و یک دست رختخواب، یک مشت ظرف و خرت وپرت، مقداری کتاب و روزنامه، همه درهم وبرهم، کت وشلواری آویزان به یک گل میخ. در اتاق به راهرو نیمه تاریکی باز می شود، و پنجره، با پرده ضخیمی پوشیده است. بعدازظهر، صدای غرش یک مارش نظامی از بیرون شنیده می شود. مرد جوانی در بستر افتاده، آشفته و کلافه، جابه جا می شود، از این دنده به آن دنده می غلتد، جای سرش را عوض می کند. صداها همچنان بلند است. مرد می غلتد، متکا را برمی دارد و روی صورت و گوش هایش می گذارد. مارش، مارش، مارش نظامی از بیرون. مرد جوان با خشم بلند می شود و می نشیند، انگشتانش را لای موها کرده، دنبال چاره است. یک مرتبه از جا می جهد، مشتی قرص از جیب کت درمی آورد. چندتایی را می بلعد، جرعه ای آب می خورد، روی بستر می نشیند. صدای مارش آرام آرام دور می شود و به دنبال آن صدای قدم هایی که بر کف خیابان کوبیده می شود. خواب نزدیک است که یک مرتبه نعره بلند و گوش خراشی از بیرون شنیده می شود. صدا: اگر در شرایط وسیع کنونی، به نظام خاص سیستم های مترقی و جوامع مرفه توجه کنیم، روشن خواهد شد که با چه مایه از دقت و امانت، قوانین و جرائم نیروهای عظیم و فنی و کارگری به القا و حذف کامل روابط و دگرگونی های دامنه دار در امر برنامه ریزی و برنامه داری و ایجاد کمیسیون های پیش رفته، در امر تجارب نظامی و آموزشی و هدف های روشن و تازه تری در رشد مسائل اقتصادی و خلق قدرت باروری، پیشرفت های درخورتوجهی به دست آمده است. سلامتی کامل کانون های پرورش جسم، در قبال درآمد سرانه شعبه های اختصاصی مسئولیت و وظایف سازمان های آشنایی را چند برابر ساخته و نتایج و نمودارهای چوبی تکامل مدیریت به شایستگی نسبی رسیده است. با توجه به این نکته که تمام منابع حاصله، از نظر ضعف دستگاه الزامی، صرف پیشرفت سرگرمی ها و تغییر چارپایه ها، غیرقابل پیش بینی و کاملا اصولی است. مرد جوان وحشت زده، روی تخت نشسته است. صدا، لحظه به لحظه بیشتر اوج می گیرد، اضطراب و خشم مرد جوان، از اندازه بیرون است. بلند می شود و پرده را با یک حرکت تند، کنار می زند و پنجره را باز می کند».«در سراچه دباغان» عنوان مجموعه ای است از داستان های ساعدی که کمتر دیده شده اند. ساعدی در طول دوران فعالیتش آثار بسیاری در قالب کتاب یا نشریات منتشر کرده است، اما از آنجا که برخی از آن نشریات گمنام، کم نام ونشان یا متعلق به شهرهای دور از مرکز بوده اند، بسیاری از این آثار تا امروز از نظرها دور مانده و در هیچ کتابی منتشر نشده اند. این کتاب دربرگیرنده تعدادی از داستان ها و داستان واره های دور از نظر مانده غلامحسین ساعدی است. در بخشی از کتاب با عنوان «خلدآشیان» می خوانیم: «در تاریخی که کشیش کلیسای اوچیماده تالیف کرده بود، راجع به پدربزرگ خود مطلبی ننوشته بود. عده ای از دوستان و آشنایان علت این امر را از او پرسیده بودند، ولی نام برده از ادای هر مطلبی سر باز زده بود، اما در یکی از روزهای کوتاه زمستان که همه کارکنان کلیسا جمع بودند، ناچار شد مطالبی اعتراف کند: بله آقایان... شماها هیچ کدام باور نخواهید کرد، اما اگر عموی مرحومم زنده بود، همه چیز را تعریف می کرد، آن وقت هاج وواج می ماندید، بله... همه این اتفاقات که عرض می کنم، به سر جد بزرگ من آمده است. کسی چه می داند؟... من، پدرم. پدربزرگم و جد پدرم همه نسل بعد نسل خدمت کلیسا داریم... جد بزرگ من سروکارش همیشه با ارگ بود، در کلیسا ارگ می زد، در منزل هم که بود ارگ می زد، ارگ کهنه ای را بعد از عمری تهیه دیده بود که دائم به صدا درمی آورد، مخصوصا هنگام غروب که مومنین از زیر پنجره پدربزرگ عبور می کردند، صدای عمیق و باعظمتی را می شنیدند که به آرامی از میان پنجره نیمه باز بیرون می آمد و پخش می شد، تو گویی که آیات بینات کتاب مقدس را تلاوت می کنند. همه او را دوست داشتند، صورت موقر چشمان عمیق داشت. هر وقت ارگ می زد، سکوت بر همه جا می نشست و تنها صدای شاسی هایی که او به نوسان درمی آورد شنیده می شد،... اما سرنوشت کار خود را کرد!».«محاکمه میرزا رضای کرمانی» مجموعه ای از نمایش نامه ها و یادداشت های ساعدی است که برای نشریه های گوناگون فرستاده بود، اما به خاطر گمنامی نشریات یا پخش نامناسب در طول زمان، غالب موارد گردآوری شده در این اثر از دید مخاطبان آیین نویسنده پنهان مانده بود و برای نخستین بار در این کتاب منتشر می شود. این نمایش نامه در دوازده بخش نوشته شده و مستند به اسناد و مدارک تاریخی است که درباره این مبارز زمان قاجار بر جای مانده است. اشخاص نمایش میرزا رضای کرمانی، نایب السلطنه، وکیل الدوله و دو فراش هستند. نمایش نامه با ورود میرزا رضا و دیالوگ بین او و فراش آغاز می شود: میرزا رضا با یک فراش وارد می شود. فراش قیافه قلدرمآبی دارد و در تمام مدت چشم از میرزا رضا برنمی گیرد. مدتی قدم می زند و بعد گوشه ای می نشیند. میرزا رضا دم در سر پا ایستاده. فراش: تا حضرت والا تشریف نیاورده، می تونی بشینی. میرزا رضا: من واسه نشستن نیومده ام. فراش: پس واسه چی اومده ای؟ میرزا رضا: اومده ام پولمو بگیرم. فراش: پول چی چی تو بگیری؟ میرزا رضا: اونچه را که ازم برده ن. فراش: کی نسیه برده؟ میرزا رضا: حضرت والا، آدم هاش! فراش: حضرت والا هیچ وقت نسیه نمی برن. میرزا رضا: وقتی جنس ببره و پولشو نده چی می شه؟ فراش: چه جنسی برده؟ میرزا رضا: خز، ترمه، زری، پوستین، شال. فراش: حضرت والا خیلی م لطف کرده که این چیزا رو ازت قبول کرده. میرزا رضا: لطف حضرت والا به درد هر کسی م بخوره، به درد من نمی خوره. فراش: با این اخلاق گندت، چی چی به درد تو می خوره. میرزا رضا: پول، پول خودم. فراش: اما ممکنه عوض پول، کتک نوش جان کنی. میرزا رضا: از این حرفا زیاد شنیده ام، این بار دیگه دست خالی برنمی گردم».