«زخم زن»، «پسر» و «پیشانی نوشت ها» سه کتاب داستان فارسی است که اخیرا در نشر ثالث منتشر شده است. «زخم زن» نوشته هانیه کسائی فر داستان بلندی است درباره زوجی موفق، خوشحال و خوشبخت که مانند بسیاری فکر می کنند روزگار چنین است و چنان هم خواهد ماند. اما یافتن یک پرنده کوچک و ناتوان رو به موت، زن را که از قضا علاقه ای به حیوانات ندارد، مجاب می کند تا به او رسیدگی کند. مرد دلبسته گربه هاست و روزگاری آرام با همسر و فرزندش دارد. زن نیز انگار از همه چیز راضی ست اما بعد ورود این پرنده که آن را از همه پنهان کرده، ماجراهایی رقم می خورد که حیرت آور است. مسئله اینجاست که پرنده باید مدام تغذیه شود، آن هم خون زنده زن.

نویسنده «زخم زن»، رابطه ای عجیب و غریب بین شخصیت اصلی داستان، پرنده و همسر و خانواده می سازد که با روندی هولناک پیش می رود و به زخم هایی می انجامد که چه بسا هرگز التیام نیابند. در معرفی نویسنده آمده است «زخم زن داستانی نامتعارف از روزگاری متعارف است. داستانی که در آن یک اتاق در بدن تبدیل به رخدادی در کل متن می شود. زخمی که خونش بند نمی آید».

زخمی که با بدن راوی یکی شده و او را نیز درمانده کرده است، تا حدی که در بخشی از داستان از زبان راوی می خوانیم: «نمی دانستم باید با این موجود عجیب چه کنم، اما می دانستم عضوی از بدنم و تکه ای از وجودم شده و برای خلاص شدن ازش جراحی سختی در پیش خواهم داشت. مطمئن نبودم شهامت تن به تیغ سپردن را داشته باشم. از همه بدتر اینکه نمی توانستم درباره اش با کسی حرف بزنم و کمک بگیرم. حتی با صمیمی ترین دوست هایم... از خودم خجالت می کشیدم که مثل بقیه آدم ها زندگی نمی کنم و اجازه داده بودم چنین چیزی وسط زندگی ام پیدا شود».

داستان بلند «پسر» نوشته مهدی قلی نژاد ملکشاه را می توان نوعی روایت تکرار دانست؛ راوی داستان معتقد است زندگی تمی تکراری است که فقط واریاسیون هایش تغییر می کند. داستان از آسایشگاهی آغاز می شود که ساختمانی نوساز شبیه مدرسه دارد؛ «یکی از این چندکلاسه هایی که خبر افتتاح شدنش را در تلویزیون محلی پخش می کنند: دوطبقه، با سقف شیروانی و نمای شسته کاری و کتیبه کاشی زشتی که اسم آسایشگاه را به خط نستعلیق رویش نوشته بودند. این جا و آن جا آثاری از ناتمامی، بدسلیقگی، پشت هم اندازی. فاصله ورودی حیاط تا ورودی ساختمان را آسفالت سرد ریخته بودند که به همین زودی نشست کرده بود و از میان ترک ها علف سبز شده بود. دو طرف باریکه راه باغچه ای بود لخت و عور که خاکش را تازه شخم زده بودند. درخت ها را ریشه کن نکرده بودند و جابه جا تنه بریده شده درختی از خانواده مرکبات از خاک بیرون زده بود».

راوی در جایی از داستان از زخم های روح سخن می گوید: «کمابیش همه مان زخم هایی بر روح مان داشتیم. زخمی از گذشته، زخمی در آینده... خوره ای که روح مان را می تراشید. زخمی که زندگی مان را به انزوا می کشاند».

مجموعه داستان «پیشانی نوشت ها» نوشته علیرضا جوانمرد، شامل بیست داستان کوتاه است که با تم مرگ به هم مرتبط اند. وضعیت هایی که در آن رخدادهای روزمره حالتی طنزگونه و نیش دار و تلخ پیدا می کنند. تمام داستان های این مجموعه با محوریت «چگونه مردن» روایت شده اند. اشکال مختلف پایان روزگار قهرمان های داستان های جوانمرد مخاطب را حیرت زده می کند. از پیرزنی که شیرهای گاز را باز می گذارد چون دیگر خبری نیست، تا یک کفاش خیابانی که نمی داند مرض چرا وجود او را از آن خود می کند. از زن و شوهری عاشق که تصمیم گرفته اند هم زمان با هم خود را زنده به گور کنند، تا زنی که می خواهد بداند می تواند قبل مرگ مرغ تند بخورد یا نه.

نویسنده در داستان هایش موقعیت های شگفت و متنوعی خلق می کند که همه به مرگ منتهی می شوند، اما از شوخی های سرنوشت هم غافل نمی ماند. در ابتدای داستان «خطابه ای در باب داستان یا روایتی در باب سقوط آزاد» آمده است: «هر داستان نویس مسیحایی است با صلیب به معراج رفته که زخمی از تن پرزخمش را در انجیلی روایت می کند و البته معراج بی زخم ممکن نیست. آنچه در کلاس های داستان نویسی اتفاق می افتد چیزی جز رجعتی هوشمندانه به تئوری های ازپیش آزموده و قالب یافته نیست. با این همه داستان نویس واقعی -آن که تشخص در داستان هایش دارد- آن است که ضمن رعایت قوالب اساسی داستان، خود را از تکرار گذشته ها رها سازد، به آینده پر گشاید، عروج کند و کیست که نداند عروج در بی هوشی و بی خودی اتفاق می افتد. پارادوکسی به تمام معنا!». داستان «مرض قند» هم با حکایتی از زخم ها آغاز می شود: «در زندگی زخم هایی هست که در اعضا و جوارح انسان ظاهر می شود، مثل زخم های ریزی میان انگشت های پاها. این زخم ها به تدریج بهبود خواهند یافت، مگر این که در پای کسی که مبتلا به مرض قند است، ظاهر شوند».

داستان با روایت جزئیات زخم های یک فرد مبتلا به مرض قند ادامه پیدا می کند و بعد ناگهان سروکله «فیلسوف ایمان گرای دانمارکی» یعنی کی یر کگارد پیدا می شود: «کی یر کگارد کتابی دارد به نام مرض الموت یا بیماری به سوی مرگ. او مرگ انسان را جدایی انسان از خود خود می داند. بیماری تدریجی ای که طی زمان انسان از خود خود می سازد. بیماری آرامی که طی زمان انسان را از خود بودی اش جدا می کند». راوی مرض الموت را با مرض قند یکی می گیرد و می نویسد: «این بیماری فرد را نمی کشد، اما باعث مرگ می شود و تا دم مرگ همراه بیمار است. این بیماری فرد بیمار را به تدریج از خود خود، خودی که سایه وار همراه بیمار است، خودی که مایه نفس کشیدن بیمار است، جدا می کند... از این رو به استعاره می توان مرض قند را مرض الموت یا بیماری به سوی مرگ دانست».

عناوین برخی دیگر از داستان های این مجموعه از این قرارند: «معرفی کتاب کامل التعبیر در تعبیر رویا»، «پایان معجزه آسا»، «یادش رفته بود خداحافظی کند»، «مرثیه»، «سرخط خبرها: روایت مرگ استاد صادق علی رحیمی»، «باسم الحق»، «مرگ شوخی بردار نیست»، «آینده زیبای تو»، «خواب ها تعبیر ندارند»، «چرا خودکشی نمی کنم؟» و «یک پاورقی به نام: چنین گفت بورخس».