.
یادی از سیمین دانشور به مناسبت سالروز تولدش در 8 اردیبهشت
انتشار : 1403/02/08

گروه ادب و هنر -صدوسه سال پیش در چنین روزی سیمین‌تاج دانشور در شیراز به دنیا آمد. او فرزند محمدعلی دانشور و قمرالسلطنه حکمت بود و سه برادر به نام‌های منوچهر، هوشنگ و خسرو و دو خواهر به نام‌های هما و ویکتوریا داشت. سیمین از کودکی با اشعار حافظ، سعدی و دیگر آثار ادبیات فارسی انس گرفت. او به دلیل ثروت و شهرت پدرش که پزشک بود، به کتاب‌های تازه چاپ‌شده در حوزه ادبیات ایران و جهان دسترسی داشت. سیمین دانشور 16 ساله بود که اولین نوشته‌اش به نام «زمستان بی‌شباهت به زندگی ما نیست» در یک نشریه محلی به‌چاپ رسید. او در 17 سالگی به همراه خواهرش، هما به تهران رفت و در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران و در رشته زبان و ادبیات فارسی به تحصیل پرداخت. سیمین دانشور این رشته را تا مقطع دکترا ادامه داد. یکی از نقاط عطف زندگی سیمین دانشور، آشنایی با جلال آل احمد و ازدواج با او بود. آل احمد تأثیر زیادی بر فکر و روش نویسندگی سیمین گذاشت. «آتش خاموش» اولین مجموعه داستان دانشور بود که در سال 1327 منتشر شد. این مجموعه شامل 16 داستان کوتاه است. هوشنگ گلشیری، نویسنده معاصر آن را سیاه‌مشقی بیش نمی‌داند و از نظرش «کلاغ کور» بهترین داستان «آتش خاموش» است. 13 سال بعد دومین مجموعه داستان سیمین دانشور به نام «شهری چون بهشت» به‌چاپ رسید. این کتاب شامل 10 داستان و نشان پیشرفت سیمین در نویسندگی بود. هشت سال بعد، یعنی در سال 1348 اولین رمان و مشهورترین اثر سیمین به نام «سووشون» منتشر شد. این کتاب مدتی قبل از مرگ جلال آل احمد به چاپ رسید و تا امروز یکی از تأثیرگذارترین آثار داستانی معاصر است. داستان سووشون در شیراز، زادگاه نویسنده می‌گذرد و بعضی از شخصیت‌های آن برآمده از دوران کودکی و نوجوانی سیمین دانشور در این شهر است. او در مصاحبه با مجله «هنر و ادبیات امروز» در این باره می‌گوید: «شخصیت دکتر عبدا... خان پدرم است. کم از او نوشته شده، ولی در هر حال او را از تصویر پدرم ساختم. بعضی از نویسندگان به خاطرات کودکی‌شان می‌چسبند و از آن فراتر نمی‌روند اما خدا کند من بتوانم برداشت و نظرم را از جهان پیرامونم، در دوران پیری هم منعکس کنم». سووشون را می‌توان یکی از بهترین نمونه‌های ادبیات بومی ایران نامید. این داستان با توصیف فضای عقدکنان دختر حاکم شیراز در عمارت باغ سالاری آغاز می‌شود. این عمارت که مربوط به دوره قاجار است، حالا جزئی از یک هنرستان فنی شده و با این که در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، گرد و غبار فراموشی بر رویش نشسته است.